Inspiracje dla trenerów - Nacisk na wygraną

Nieżyjący już, wybitny koszykarz NBA - Kobe Bryant - powiedział: „Zwycięstwo jest najważniejsze, nie ma środków pośrednich - musisz grać na całość". Vince Lombardi, odnoszący sukcesy trener futbolu amerykańskiego, stwierdził: „Zwycięstwo to nie wszystko - to jedyna rzecz”. Ci elitarni sportowcy żyją i pracują w zupełnie innym kontekście niż my, ale zasada ta przenika do wielu młodzieżowych dyscyplin sportowych. Trenerzy, niezależnie od tego, czy się do tego przyznają, czy nie, uwielbiają wygrywać. 

Pogoń za zwycięstwem często maskuje fałszywa pokora. Twierdzimy, że chodzi o rozwój młodych graczy. Bądźmy szczerzy, to nie do końca prawda. Kto z nas nie ocenia siebie przez pryzmat wygranej drużyny lub graczy, tylko przez sposób, jak sobie radzą? Wszystkich to w pewnym stopniu dotyka.

Pragnienie definiowania siebie przez zwycięstwa prowadzi do wątpliwych zachowań: gramy najsilniejszymi zawodnikami; słabsi mają znacznie mniej czasu na boisku; ważniejsza staje się wygrana za wszelką cenę, kosztem stylu gry. Trenerzy często przedstawiają się podając nazwę swojego klubu, imiona zawodników, którym pomogli osiągnąć profesjonalny poziom lub zdobyte trofea. Rzadko spotykam trenera mówiącego po prostu: „Jestem trenerem, staram się, ale jeszcze nie jestem wystarczająco dobry!”.

Trenerzy chcą szybko awansować. Widać w nas ambicję. Często poświęcamy rozwój zawodników na rzecz sukcesu. Nasze zachowanie na linii bocznej, preferencyjne traktowanie niektórych rodziców, porównywanie się z innymi trenerami, odrzucanie dalszej edukacji trenerskiej i usprawiedliwianie naszych własnych praktyk - wszystko to odzwierciedla dążenie tylko i wyłącznie do wygrywania.

Musimy się zmierzyć z kluczowymi sprawami: konsekwencją, pokorą; szczerym zainteresowaniem rozwojem młodych graczy na boisku i poza nim oraz równością. 

Spójrzmy teraz z duchowej perspektywy. Wiele razy zawodzę Boga. Często skupiam się na niewłaściwych rzeczach. Poświęcam swoje zasady. Presja, by się dostosować, egoizm, duma i pragnienie akceptacji ze strony otoczenia - to mnie pochłania. 

Słowa Psalmu 131 rzucają mi głębokie wyzwanie. Jestem prostym człowiekiem, który polega na Bogu.

Panie, moje serce się nie wynosi, oczy moje nie patrzą z góry, nie ubiegam się o rzeczy wielkie ani o zbyt cudowne. I oto jestem spokojny. Ucichłem jak niemowlę nakarmione przez matkę. Jestem jak nakarmione niemowlę. Niech Izrael zaufa Panu teraz i na wieki!  

Werset 1 mówi: „Moje serce się nie wynosi” - jak mogę to zrobić? Rozumiem, że sam nigdy nie będę wystarczająco dobry. Popełniłem w życiu wiele błędów dużych i małych, których nie mogę naprawić. To Bóg dał mi mocne strony i mnie rozwinął. Sam nie mogę zrobić wystarczająco dużo dobrego, aby kiedykolwiek przeważyć zło. Po prostu padam na kolana i proszę o Bożą pomoc.

Werset 2 mówi „jestem spokojny”. Zadowolony. Pokój ogarnia moje sumienie. Wina, grzech i przeszłość często mnie przygniatają, ale Bóg da mi pokój, jeśli uniżę się i przyjdę do Niego.

Wreszcie werset 3 wykrzykuje, aby zaufać Panu. To mój sekret skupienia na rozwoju, a nie na wygranej. Jestem nieudacznikiem w wielu sprawach, ale Bóg może mi pomóc - pokonać moje ego, dumę i pragnienie akceptacji poprzez sukces.